Soms zijn de scherven mooier dan het geheel. Neem bijvoorbeeld een autoruit. Als die kapot valt, houd je allemaal kleine stukjes waar het zonlicht prachtig doorheen kan vallen. Ik kwam op internet iemand tegen die ooit precies zo per ongeluk kunstenares werd. Ik vind niet alles wat ze maakt mooi (de afbeelding hierboven wel trouwens), maar het idee vind ik wel fantastisch.

Ook omdat het een beeld geeft van wat wel eens de toekomst van de kerk zou kunnen zijn. Laat de kerk maar in stukken vallen. Misschien dat dan veel meer facetten van het goede nieuws van Gods nieuwe wereld zichtbaar worden. Laat ik proberen uit te leggen wat ik bedoel. Een tijdje geleden schreef ik dat kerkgangers niet-kerkgangers nodig hebben om hun eigen geloof beter te begrijpen. Het probleem van veel kerkganger is alleen dat ze weinig diepgaande contacten hebben met mensen buiten de kerk. Veel van hun vrienden en familie zitten ook in de kerk. Met de kerk kun je ook allerlei prettige sociale activiteiten doen. (Gisterenavond nog was ik bij een gezellige maaltijd met een groep mensen uit onze kerk.) Natuurlijk zijn op die activiteiten in principe ook mensen van buiten de kerk welkom, maar die komen eigenlijk zelden. Ze horen ook niet echt tot ons gezamenlijke netwerk.

Het komt ook niet zo erg in ons op om als kerk ons netwerk echt uit te breiden, want dat is meestal al groot genoeg of te groot. Continue reading →

Het instituut kerk is een van de grootste obstakels voor het christelijk geloof. Ik hoor het nog wel eens: ‘Ik zou best willen geloven, maar dan zonder kerk. ‘ En ik begrijp het: er is in de kerk zoveel machtsmisbruik. In het groot en in het klein. De kerk, dat is voor veel mensen buiten (maar ook in de kerk) een kerkenraad – waar vaak alleen maar mannen in zitten – die voor een ander bepaalt hoe hij of zij moet leven. Ik heb heel wat gefrustreerde verhalen gehoord over predikanten die hun eigen mening doordrukken. Of dat iemand tegen mij zei: ‘Ja in de kerk waar ik vroeger heen ging, vond iedereen hetzelfde en beleefde het allemaal ongeveer hetzelfde. Of ze deden alsof. Er was in elk geval geen ruimte voor mijn beleving en het moest gaan zoals het altijd ging. Ruimte voor verandering was er nauwelijks.’

Het instituut kerk dus maar afschaffen? Ik denk niet dat dat echt helpt. Als je nog wel iets met een groep mensen samen wilt doen moet je toch weer afspraken magen en ontstaat er toch na verloop van tijd weer iets van een instituut. Bovendien kan een instituut of organisatie ook machtsmisbruik tegengaan, juist doordat er afgesproken is welke mensen samen iets mogen beslissen en wie zo’n beslissing kunnen controleren. (Toen ik ooit van dichtbij meemaakte hoe een predikant collega in allerlei opzichten zich misdragen had in zijn kerk, was ik heel blij met het instituut kerk. Dat hielp ons om verder te komen in deze lastige situatie.)

Maar we moeten er in de kerk wel iets mee. Het instituut kerk kan mensen aan de kant drukken, overrulen en soms zelfs verpletteren. Macht corrumpeert. Ook in de kerk. Wat doe je eraan? Continue reading →